Call of Duty: Black Ops 3 heeft dezelfde uitdaging als Advanced Warfare en Ghosts hiervoor hadden: hoe zorg je ervoor dat het grootste spel van een hele generatie voor een enkele console relevant laat evolueren naar het volgende niveau?
Ontwikkelaar Treyarch nam de Call of Duty-franchise in een rare nieuwe richting met Cold War-samenzwering in Black Ops in 2010 en in 2012 pakte het spel de rotzooi op die was achtergelaten door de implosie van de originele ontwikkelaar van de serie, Infinity Ward, door de leiding te nemen met Black Ops 2. Niet dat Black Ops 2 perfect was, maar de ambitie liep uit de oren, waarmee wat mensen van Call of Duty kunnen verwachten werd veranderd terwijl de eerste grote veranderingen aan de wereldoverheersende multiplayer gameserie werden doorgevoerd.
Call of Duty Uitblinker of niet
Met Call of Duty: Black Ops 3, heeft Treyarch de richting weer veranderd met een enorme investering in samenwerkend spel in de game’s campaign en de introductie van nieuwe bewegingsmogelijkheden en character creation tools. Maar in zijn poging om de speler de keuze te geven uit meerdere fundamentele gameaspecten heeft Treyarch een game gemaakt die niet echt op één gebied uitblinkt.
Call of Duty: Black Ops 3 vindt plaats in dezelfde wereld die Treyarchs vorige Call of Duty-games hebben, maar dat maakt niet veel verschil. Het is een andere feature die je op de rand van chaos laat balanceren waardoor de grenzen tussen militaire- en bedrijfsbelangen schimmig raken.
Een eigen karakter in Blok Ops 3
Voor het eerst in deze serie is het mogelijk om voor de campaign een eigen karakter de creëren met een brede keuze uit verschillende etniciteiten. Ook kun je voor het eerst in de serie kiezen of de hoofdpersoon mannelijk of vrouwelijk is, die beide volledig geacteerd en ingesproken zijn binnen de meest cutscene-driven Call of Duty campaign die ik me kan herinneren. Het verhaal begint met een of andere belofte met een scenery-chewing optreden van voormalig Law & Order: SVU (en True Blood) -ster Christopher Meloni waarin hij uitlegt hoe belangrijk volledig informatief bewustzijn is en het belang van de cyber rig, een set van cybernetische verbeteringen waar je karakter al snel van afhankelijk wordt. Maar Black Ops 3 slaagt er gek genoeg niet in om de nadruk te leggen op de grote verhalende lijnen van de serie.
Het verhaal is ook gewoon niet zo heel erg interessant. Black Ops 3 laat al snel het idee van AI-bewustzijn en het “kwaad” van onderlinge verbondenheid varen en is doorspekt met voorspelbare “plottwists”. Er zijn scenes waarvan ik zeker weet dat ze scherp en moreel grijs bedoeld zijn, maar in werkelijkheid is het vooral een heleboel gescheld en geschreeuw van mensen die zichzelf te serieus nemen. Dat was zo erg dat ik er de number station-getinte paranoia en complottheorieën waar de serie mee begonnen is van ging missen.
Alle door het team van Treyarchs Meloni gebouwde werelden hebben wel als doel om verandering aan een aantal fundamentele Black Ops onderdelen door te voeren. Black Ops 3 gooit alle verhaallijnen en missie-keuzes van de vorige editie de deur uit en keert terug naar de lineaire structuur van de vorige games. In hun plaats introduceert Treyarch een hele hoop nieuwe mobiliteits- en verdedigingsopties met dank aan de eerdergenoemde cyber rigs.
Dit alles begint op de meest veelbelovende manier, in een virtual reality-trainingsmissie die je feitelijk alle mogelijke cyber upgrades tegelijkertijd geeft. Het was erg leuk om te leren hoe je hier de omgeving uit kunt buiten, geschuttorens kunt hacken, tegen muren op kunt rennen, gericht dubbel kunt springen – maar dan neemt Black Ops 3 je dat allemaal weer af terwijl er een drietal vaardigheidsbomen wordt geïntroduceerd. Tijdens het spelen van de game speelt kun je cyber cores verdienen – waaronder extra’s voor betere prestaties, wat bijgehouden wordt door middel van een campaign scoring-systeem – die je kunt gebruiken om je rig te upgraden en om de cybermogelijkheden vrij te spelen en te verbeteren.
Je kunt niet alle vaardigheden tegelijk hebben – tenminste, niet totdat je level 20 bereikt op je campaignprofiel, die ik niet bereikte doordat ik het spel doorliep met verhoogde moeilijkheid. Dit is waar de andere grote toevoeging van Black Ops 3 binnenkomt: volledige co-op ondersteuning. Iedere missie in Black Ops 3 ondersteunt maximaal vier spelers, die elk hun speler kunnen uitrusten zoals ze dat zouden doen in multiplayer, compleet met wapentoevoegingen en een variatie van het populaire Kies 10-systeem dat werd geïntroduceerd in de onlinecomponent van Black Ops 2. Maar gedurende de campaign blijkt dat het doel van zowel samenwerking als personalisering net zoveel nadelen als voordelen heeft.
Alles is beter als je het met meer mensen doet en Black Ops 3 zal geen vriendschappen ruïneren. Maar het aantal situaties waarin de tactische betrokkenheid echt meerdere mensen vereiste voelde erg beperkt. Gewoonlijk kiezen mijn partner en ik dingen die op een afstand van elkaar liggen, terwijl de andere bezig is met wat het dan ook is dat ze op hun plek op de map aan het doen zijn. Vaak was dit het ergens beschieten van een zwak punt of het doen van één van de activiteiten waar Call of Duty bekend om staat waarbij je zo snel mogelijk op knoppen moet drukken.
Co-op voelde het meest noodzakelijk op de momenten dat Black Ops 3 het minst leuk was, wat al dan niet het doel zou kunnen zijn. Call of Duty heeft altijd vijanden met bovenmenselijke precisie bij een moeilijkheidsgraad hoger dan normaal gehad, die ik altijd grappend de Terminators noem. Treyarch vond het echter om één of andere reden een goed idee om de daadwerkelijke, rechtdoorzee tweevoetige moordrobots uit te breiden, net als de mech-suited soldaten en Warlords, slechteriken van menselijk formaat die alles behalve normaal onderhevig zijn aan ondoordringbaar wapentuig.
Deze vijanden zijn niet zo gemakkelijk te doden als degenen die de definities van Call of Duty’s overweldigende hordes en spektakels hebben gezet – ze zijn feitelijk gewoon kogelsponzen. Dit verandert de core gameplayloop van snel schieten en verlengd voorwaarts momentum van de serie. Soms uit zich dit op uitgedachte nieuwe manieren aangezien de krachtigere vijanden over het algemeen ook agressiever zijn – of in dit geval simpelweg suïcidale, gewonde robots – die je uit je beschutte schuilplaats komen jagen en je forceren om met je teamleden samen te werken. Ervan uitgaande dat je die hebt.
In je eentje, tsja. Het is een stuk minder interessant en veel frustrerender. De keuze om vijanden te sturen die meer kunnen hebben dan jij over het algemeen op ze af kunt vuren voelt alsof hij niet in overeenstemming is met de verandering in de gevoeligheden van de wapens die je tot je beschikking hebt of het algemene gebrek aan gewicht en kracht. Ondanks vuurwapengeluiden die veel sterker leken in Black Ops 2, zijn de wapens in Black Ops 3 onmiddellijk dodelijk of hebben ze het effect van bevroren erwten. Het eindresultaat is een behoorlijk serieuze ontsporing van Call of Duty’s gevechtsloop en wat ervoor in de plaats komt is niet erg vermakelijk.
Met een ander persoon erbij zijn deze momenten meer vergevend, deels omdat je je teamgenoot weer tot leven kunt wekken. Dit geeft je iets meer ruimte om te experimenteren met als doel het verslaan van een bepaald obstakel op een minder voor de hand liggende manier. Dit is ook ogenschijnlijk het geval als de cyber rigs van je karakter aan de orde komen – om kannonenvoer-vijanden te verslaan is het tenslotte niet noodzakelijk dat je robo-bijen uit je hand kunt schieten om ze rondom hoeken te doden.
In sommige gevallen heeft Black Ops 3 momenten waarin de kracht van co-op goed samenkomt, waarmee je een delicate balans tussen uitdaging en krachttoename creëert. Soms vang je een glimp op van een game waar alle beloften die in het verhaal worden gemaakt met betrekking tot de bizarre mogelijkheden van de cyber rigs of de posthuman soldaat tot leven komen. Maar grote en kleine keuzes ondermijnen dit.
Als je bijvoorbeeld je ability set kiest ligt deze vast voor het hele level – totdat je, om wat voor reden dan ook, als je level 20 bereikt ineens kunt wisselen tussen de verschillende cyber rig-bomen. Deze keuze lijkt een nogal doorzichtige manier om “replay-waarde” aan de game toe te voegen op een RPG-manier. Maar het zorgt ook voor frustrerende tijden waarin je alles laadt in een level dat je nog niet gespeeld hebt en je je realiseert dat de ability-set die je hebt gekozen helemaal niet geschikt is voor de taak die je voor je hebt; een anti-robot loadout doet bijvoorbeeld weinig goed tegen een vrijwel geheel menselijke strijdmacht.
Maar het ergste is dat het aantal mogelijkheden die je hebt – en de introductie van de wapen- en loadout-personalistatie van multiplayer – resulterend in een game die niet erg voelt alsof hij ontworpen is voor iets anders dan de breedste mogelijkheden. Waar Advanced Warfare van vorig jaar voelde alsof hij georiënteerd was rondom specifieke skills en segmenten lijkt Black Ops 3 veel minder gedefinieerd voor zulk soort duidelijke, unieke gameplay-momenten.
De multiplayer-optie laat ten minste de nieuwe traversal-mogelijkheden zien die de campaign suggereert maar maakt ze consistent beschikbaar. En met al deze tools beschikbaar voor iedere speler zou de multiplayer als het meest revolutionaire aspect van Black Ops 3 moeten voelen. Het werkt alleen helaas niet helemaal zo.
Hoewel het dezelfde sterke fundamentele elementen van Call of Duty bevat, zoals snelle bewegingen en soepel schieten en een zeer hoekig vooruitgangssysteem, introduceert de game ook nieuwe karakter-klassen. Iedere karakter-klasse heeft een aantal speciale mogelijkheden die je kunt vrijspelen door middel van scorestreak-beloningen die je selecteert net als ieder ander voordeel, en naarmate je je profiel verbeterd en naar hogere levels gaat krijg je toegang tot nieuwe karakters.
Maar in werkelijkheid gebruik je de speciale mogelijkheden van elk karakter zo weinig dat het tijdens het spelen niet echt uitmaakt. Ze kunnen natuurlijk wel goed zijn voor een aantal kills. Maar in een spel met een tijd-tot-dood-timer die zo meedogenloos is als in de multiplayer-ruimte zijn ze, excuses voor de uitdrukking, niet erg game-changing.
Ik vond het minimale belang van de karakter-klassen geen dealbreaker omdat dat niet echt is waar Call of Duty over gaat. Sinds Modern Warfare ging de serie altijd meer over korrelige karakter-personalisering dan dat het de nadruk legt op de bijzondere power moves van bepaalde karakters, en die personalisering is nog steeds aanwezig. Het karaktersysteem zelf voelt halfbakken. Het functioneert – maar dat lijkt niet echt uit te maken.
Erger zijn echter de maps die niet voelen alsof ze ontworpen zijn om gebruik te maken van de nieuwe bewegingsdynamica en dubbelspringen, en over muren rennen maakt spelers eerder betere targets.
Dit is pijnlijk om twee redenen. Ten eerste introduceerde Advanced Warfare genoeg veranderingen in de manier waarop bewegingen en gevechten werken en alleen al daardoor was dat een veel betere game. Ten tweede biedt de Freerun-mode van Black Ops 3 het beste voorbeeld van wat het had kunnen zijn. Freerun presenteert holografische hindernisbanen die je zo snel mogelijk moet zien te voltooien door alle tools die in Black Ops 3 aanwezig zijn zo goed mogelijk te gebruiken. Al deze dingen zo snel mogelijk bij elkaar optellen zorgt ervoor dat alles op zijn plek valt op een manier die bij de vrijblijvende ontwerpprioriteiten van de campaign en de adversarial multiplayer ontbreekt. Het is het enige onderdeel van Black Ops 3 wat ik graag nog een keer zou willen doen.
Freerun is slechts een van de vele extra modes in Black Ops 3. De populaire Zombie-survivalmode is teruggekeerd, net als Dead Ops, de bovengrondse zombie-schooter die nu een volledige campaign bevat. Ik zal eerlijk zijn: ik heb de benadering van de ondoden met zombies door Black Ops nooit leuk gevonden en ook hier was er niets aan deze mode die me van gedachten deed veranderen.
Door het afmaken van de hoofdcampaign ontgrendel je ook een zombievariant die de menselijke strijders uit het spel haalt en ze vervangt door hordes van ondoden met dezelfde power-ups die je in de Zombie-mode tegenkomt – hoewel de manier waarop het originele verhaal is bedekt en hergebruikt het geheel er meer uit laat zien als een grappige aanvulling dan als een volledig uitgewerkt concept.
BLACK OPS 3 IS GEEN BETEKENISVOLLE VOORUITGANG VAN DE SERIE
In de kern is de multiplayer van Black Ops 3 nog steeds vooral Treyarch’s benadering van Call of Duty. Dat betekent dat het leuk is – Call of Duty en Black Ops hebben een goede basis gevonden voor stevige, competitieve multiplayer die bijna een decennium geleden al werkte en nog steeds hier en daar resoneert. Maar het verbaasde me hoe herkenbaar het allemaal voelt, wat nog teleurstellender is tijdens de campaign. Het grootste verbeterpunt voor Black Ops 3 is waarschijnlijk de breedte van de inhoud en dat is een geldige invalshoek. Maar met deze game voegt Treyarch niets van betekenis toe aan de vooruitgang van de serie.